NUMMER 22 GAAT OVER ROCKING THE DAISIES
Door: Astrid
13 Oktober 2008 | Zuid-Afrika, Darling
De mentaliteit van de Capetonians. Rocking the daisies event. Een driedaagsfestival, waar ik onwijs veel zin in heb! Op de couchsurfing groep heb ik een berichtje achtergelaten voor de mensen die ook gaan.
Nu een week voordat het festival is, heeft nog bijna niemand kaartjes gehaald of dingen geregeld (wat doet me dit denken aan oud en nieuw in Holland!) Ik bel Mandy om te vragen wat zij doet. Ze gaat alleen zaterdag. Ik bel Clo, ze gaat zaterdag ochtend om 11u. En ik wil het hele weekend! Ik bel Patrick, hij gaat vrijdagmiddag al. Maar om 12u. En ik moet gewoon werken. Hmm, en nu… Hij zegt gelukkig dat hij ook wel later wil vertrekken, Jeeee!
Nu is het alleen nog de vraag waar ik ga slapen. De oerhollandse tentenopzetters mis ik hier een beetje, iedereen is hier te lui om de tent op te zetten, en zegt wel te slapen in hun auto.. Goed, ik ga dus opzoek naar iemand met een tent, vrijdagavond, en anders kan ik naast Patrick kruipen in z’n bakkie…
Zo gezegd zo gedaan. Vrijdagmiddag sneak ik eerder van de praktijk, Theo is er weer eens niet, hij is naar Ajax. Ik vertrek om 14u, want ik heb al m’n patienten voor die dag al gehad. Als ik om 15u klaar ben voor vertrek, vertelt Patrick me dat we rond 5 of 6 uur vertrekken omdat hij nog een report moet schrijven. Ik mag de boodschappen doen. Goed. Hij komt om 6 uur, en we rijden met een mooie zonsondergang naar Darlin. Daar aangekomen staat er een mooie rij van auto’s die allemaal naar het festival willen. Er zijn ook een aantal auto’s die gewoon de hele rij voorbij rijden. Wij vragen na een half uur wachten, een paar biertjes, en beteuterde blikken, aan de volgende voorbijganger, waarom hij wel mag en wij niet. Hij zegt er te werken, maar als we tickets hebben mogen we hem volgen zegt hij. Dat laten wij ons geen twee keer zeggen, en scheuren de rij voorbij. Tot op zekere hoogte. We worden klemgezet, ze zeggen dat we geen goede vibe hebben, blablabla. Wij hadden toestemming. Maar goed, we zijn het er enigszins mee eens. We moeten plassen. Patrick rijdt een zijweg in. En we plassen. Hij wil een detour nemen. We rijden echt een onwijs donker bos in. (Je moet weten dat ik Patrick alleen twee keer eerder heb gezien, en dat het Kaapstad is) Ik vraag of hij me gaat vermoorden. Hij lacht, en zegt dat hij via een andere weg naar het festival wil. Als we een boer tegenkomen die zegt dat we echt terug in de rij moeten, gelooft hij pas dat we echt niet daar door kunnen.
Na ongeveer 2.5 uur van begin tot eind (moet je nagaan hoe lang je in de rij zat als je er niet een stuk voorbij was gereden) komen we aan bij de post. Binnen een halve minuut hadden we onze polsbandjes. We geven een biertje aan een van de posten, en gaan op zoek naar een plekje voor de tent. We willen rechts, maar de meneer die richtingen aangeeft, zegt.. ik zou het niet doen, maar good luck. We komen vast te zitten in een laag van een halve meter modder. We zitten nog niet heel erg klem, maar Patrick moet duwen. Dat betekent dat ik dus moet rijden. “Hoe gaat dat ook alweer in een schakelauto”, ik moet echt nadenken. Ik laat netjes de koppeling opkomen, en geef gas, er gebeurd niets. Patrick zegt dat we hier moeten blijven staan. Maar dan bedenk ik me dat het belangrijk is om het nog een keer te proberen zonder de handrem erop :]. We rijden. Het stuur gaat werkelijk alle kanten op, maar ik rijd. Ik rijd onder het genot van Patrick die naast me door de modder rent ( hij had de auto een zetje gegeven) Hij geeft aanwijzingen, langzaam, het gaat goed, ga zo door, langzaam, en ik weet dat hij veel liever had gereden…
Auto is geparkeerd op gras, dus dat is veilig. We besluiten dat we de tent niet opzetten. Patrick is een grondzeil vergeten, heeft een nieuwe tent, en er is veel modder. We besluiten dat als ik geen slaapplaats vind, dat ik dan maar bij hem in het bakkie moet slapen (Bakkie is een auto met een bak erachter, een kleine pick up, je weet wel, nb: dat is naast de VW citygolf, het meeste wat je rond ziet rijden hier op de wegen)
Festival is geweldig. Ik ben blij met mijn laarzen (wellingtons, of wel wellies) Ze zijn ook op het festival te koop. We maken nieuwe vrienden, Patrick maakt voornamelijk veel oude vrienden, want heel Kaapstad schijnt hier op het festival te zijn (12000 people)
We eten vieze burgers, drinken biertjes, precies zoals het hoort op een festival. Als we na een dansje op Balkanbeatz (wat hier nieuw is) terug gaan naar de auto is het even ongemakkelijk. Bakkie is 170cm lang, ik kan net languit liggen, maar Patrick, 190cm kan dat niet, en wil diagonaal. We proberen alle standjes uit: diagonaal, kruis, maar uiteindelijk ga ik met het kortste strookje er vandoor. Ik lig opgefrommeld in een hoekje, en meneer ligt diagonaal. Om zeven uur worden we wakker van de brandende zon, we ontbijten met koekjes, chips en engelse drop, daarna ook met boterhammen met kaas en een appel.
We relaxen op de Dam, en genieten van muziek en uitzicht, nu zien we ook Matt en Eddie, twee andere couchsurfers, en hebben biertjes. Eddie daagt me uit om te jongleren met bierflesjes, dit gaat goed, maar natuurlijk met een fatale afloop. Een bierflesje vindt de dood, en er is glas overal behalve in mijn voeten, en dat vind ik wel prettig.
Na meer biertjes, en vieze burgers, en het kwijtraken van Matt, Eddie en Patrick, vind ik Orlando Bloom. Hij staat achter me om een vieze burger te halen. We genieten van de mooie sterrenhemel, en hij brengt me mee naar al z’n vrienden. Ik ontmoet gewoon al Orlando’s vrienden, dansend tussen het normale publiek. Om 8 uur verlaat ik Orlando, we gaan elkaar missen zegt hij. Ik ga op zoek naar Clo. Dit duurt ongeveer het hele concert van Eagle Eye Cherry, maar dat geeft niet. Ik heb haar gevonden als ‘Save tonight’ gespeeld wordt. We gaan helemaal uit ons dak. Ik drink m’n med lemon (drankje tegen keelpijn, ik kan het hele weekend al niet normaal praten, laat staan zingen…) en ik eet een heel groot stuk biologische ecodynamische chocoladetaart. Dat is vast goed voor me.
Clo, een vriendin van clo, en inmiddels heeft Patrick ons ook weer gevonden gaan op naar het podium. We vinden een baal met hooi, precies voor het podium. Daar gaan we op staan, en Clo is helemaal gelukkig, want ze is 150cm. We zien allemaal gave bandjes van dichtbij, en we hoeven niet om mensen heen te kijken. Tot daar de rabbit is. De heks kruipt naast ons op onze baal hooi. We proberen haar te lozen, maar het is lastig. Na een nummer van de laatste band zegt m’n keel dat het echt belangrijk is dat ik naar bed ga en ik loop terug naar de auto (weer geen tent opgezet, dus nog een nacht in hell…) Onderweg kom ik Daniel tegen die z’n eigen drankjes aan het mixen is in zijn bakkie. Hij is erg aardig, want ikkrijg een drankje van hem (ja, ik weet het ik moest naar bed) We kletsen wat, en besluiten dat het lot ons morgen elkaar laat treffen. Ik slaap al half als Patrick naast me kruipt. Dit keer heb ik meer ruimte.
Ontbijt met pap en dropjes. En ik zie Orlando al weer zitten. Hij vertelt z’n dronken verhalen, en ik ben niet zo impressed. Hij zit alweer aan de vodka (hij heeft een anderhalve liter fles om z’n nek hangen) En als we willen gaan chillen bij het water, heeft het lot gelijk. Ik kom Daniel weer tegen, en krijg weer een drankje van hem. We gaan chillen bij de Dam, en om 12 uur gaan we richting huis. Het was een erg geslaagd weekend.
http://picasaweb.google.com/Asstrid85
Nu een week voordat het festival is, heeft nog bijna niemand kaartjes gehaald of dingen geregeld (wat doet me dit denken aan oud en nieuw in Holland!) Ik bel Mandy om te vragen wat zij doet. Ze gaat alleen zaterdag. Ik bel Clo, ze gaat zaterdag ochtend om 11u. En ik wil het hele weekend! Ik bel Patrick, hij gaat vrijdagmiddag al. Maar om 12u. En ik moet gewoon werken. Hmm, en nu… Hij zegt gelukkig dat hij ook wel later wil vertrekken, Jeeee!
Nu is het alleen nog de vraag waar ik ga slapen. De oerhollandse tentenopzetters mis ik hier een beetje, iedereen is hier te lui om de tent op te zetten, en zegt wel te slapen in hun auto.. Goed, ik ga dus opzoek naar iemand met een tent, vrijdagavond, en anders kan ik naast Patrick kruipen in z’n bakkie…
Zo gezegd zo gedaan. Vrijdagmiddag sneak ik eerder van de praktijk, Theo is er weer eens niet, hij is naar Ajax. Ik vertrek om 14u, want ik heb al m’n patienten voor die dag al gehad. Als ik om 15u klaar ben voor vertrek, vertelt Patrick me dat we rond 5 of 6 uur vertrekken omdat hij nog een report moet schrijven. Ik mag de boodschappen doen. Goed. Hij komt om 6 uur, en we rijden met een mooie zonsondergang naar Darlin. Daar aangekomen staat er een mooie rij van auto’s die allemaal naar het festival willen. Er zijn ook een aantal auto’s die gewoon de hele rij voorbij rijden. Wij vragen na een half uur wachten, een paar biertjes, en beteuterde blikken, aan de volgende voorbijganger, waarom hij wel mag en wij niet. Hij zegt er te werken, maar als we tickets hebben mogen we hem volgen zegt hij. Dat laten wij ons geen twee keer zeggen, en scheuren de rij voorbij. Tot op zekere hoogte. We worden klemgezet, ze zeggen dat we geen goede vibe hebben, blablabla. Wij hadden toestemming. Maar goed, we zijn het er enigszins mee eens. We moeten plassen. Patrick rijdt een zijweg in. En we plassen. Hij wil een detour nemen. We rijden echt een onwijs donker bos in. (Je moet weten dat ik Patrick alleen twee keer eerder heb gezien, en dat het Kaapstad is) Ik vraag of hij me gaat vermoorden. Hij lacht, en zegt dat hij via een andere weg naar het festival wil. Als we een boer tegenkomen die zegt dat we echt terug in de rij moeten, gelooft hij pas dat we echt niet daar door kunnen.
Na ongeveer 2.5 uur van begin tot eind (moet je nagaan hoe lang je in de rij zat als je er niet een stuk voorbij was gereden) komen we aan bij de post. Binnen een halve minuut hadden we onze polsbandjes. We geven een biertje aan een van de posten, en gaan op zoek naar een plekje voor de tent. We willen rechts, maar de meneer die richtingen aangeeft, zegt.. ik zou het niet doen, maar good luck. We komen vast te zitten in een laag van een halve meter modder. We zitten nog niet heel erg klem, maar Patrick moet duwen. Dat betekent dat ik dus moet rijden. “Hoe gaat dat ook alweer in een schakelauto”, ik moet echt nadenken. Ik laat netjes de koppeling opkomen, en geef gas, er gebeurd niets. Patrick zegt dat we hier moeten blijven staan. Maar dan bedenk ik me dat het belangrijk is om het nog een keer te proberen zonder de handrem erop :]. We rijden. Het stuur gaat werkelijk alle kanten op, maar ik rijd. Ik rijd onder het genot van Patrick die naast me door de modder rent ( hij had de auto een zetje gegeven) Hij geeft aanwijzingen, langzaam, het gaat goed, ga zo door, langzaam, en ik weet dat hij veel liever had gereden…
Auto is geparkeerd op gras, dus dat is veilig. We besluiten dat we de tent niet opzetten. Patrick is een grondzeil vergeten, heeft een nieuwe tent, en er is veel modder. We besluiten dat als ik geen slaapplaats vind, dat ik dan maar bij hem in het bakkie moet slapen (Bakkie is een auto met een bak erachter, een kleine pick up, je weet wel, nb: dat is naast de VW citygolf, het meeste wat je rond ziet rijden hier op de wegen)
Festival is geweldig. Ik ben blij met mijn laarzen (wellingtons, of wel wellies) Ze zijn ook op het festival te koop. We maken nieuwe vrienden, Patrick maakt voornamelijk veel oude vrienden, want heel Kaapstad schijnt hier op het festival te zijn (12000 people)
We eten vieze burgers, drinken biertjes, precies zoals het hoort op een festival. Als we na een dansje op Balkanbeatz (wat hier nieuw is) terug gaan naar de auto is het even ongemakkelijk. Bakkie is 170cm lang, ik kan net languit liggen, maar Patrick, 190cm kan dat niet, en wil diagonaal. We proberen alle standjes uit: diagonaal, kruis, maar uiteindelijk ga ik met het kortste strookje er vandoor. Ik lig opgefrommeld in een hoekje, en meneer ligt diagonaal. Om zeven uur worden we wakker van de brandende zon, we ontbijten met koekjes, chips en engelse drop, daarna ook met boterhammen met kaas en een appel.
We relaxen op de Dam, en genieten van muziek en uitzicht, nu zien we ook Matt en Eddie, twee andere couchsurfers, en hebben biertjes. Eddie daagt me uit om te jongleren met bierflesjes, dit gaat goed, maar natuurlijk met een fatale afloop. Een bierflesje vindt de dood, en er is glas overal behalve in mijn voeten, en dat vind ik wel prettig.
Na meer biertjes, en vieze burgers, en het kwijtraken van Matt, Eddie en Patrick, vind ik Orlando Bloom. Hij staat achter me om een vieze burger te halen. We genieten van de mooie sterrenhemel, en hij brengt me mee naar al z’n vrienden. Ik ontmoet gewoon al Orlando’s vrienden, dansend tussen het normale publiek. Om 8 uur verlaat ik Orlando, we gaan elkaar missen zegt hij. Ik ga op zoek naar Clo. Dit duurt ongeveer het hele concert van Eagle Eye Cherry, maar dat geeft niet. Ik heb haar gevonden als ‘Save tonight’ gespeeld wordt. We gaan helemaal uit ons dak. Ik drink m’n med lemon (drankje tegen keelpijn, ik kan het hele weekend al niet normaal praten, laat staan zingen…) en ik eet een heel groot stuk biologische ecodynamische chocoladetaart. Dat is vast goed voor me.
Clo, een vriendin van clo, en inmiddels heeft Patrick ons ook weer gevonden gaan op naar het podium. We vinden een baal met hooi, precies voor het podium. Daar gaan we op staan, en Clo is helemaal gelukkig, want ze is 150cm. We zien allemaal gave bandjes van dichtbij, en we hoeven niet om mensen heen te kijken. Tot daar de rabbit is. De heks kruipt naast ons op onze baal hooi. We proberen haar te lozen, maar het is lastig. Na een nummer van de laatste band zegt m’n keel dat het echt belangrijk is dat ik naar bed ga en ik loop terug naar de auto (weer geen tent opgezet, dus nog een nacht in hell…) Onderweg kom ik Daniel tegen die z’n eigen drankjes aan het mixen is in zijn bakkie. Hij is erg aardig, want ikkrijg een drankje van hem (ja, ik weet het ik moest naar bed) We kletsen wat, en besluiten dat het lot ons morgen elkaar laat treffen. Ik slaap al half als Patrick naast me kruipt. Dit keer heb ik meer ruimte.
Ontbijt met pap en dropjes. En ik zie Orlando al weer zitten. Hij vertelt z’n dronken verhalen, en ik ben niet zo impressed. Hij zit alweer aan de vodka (hij heeft een anderhalve liter fles om z’n nek hangen) En als we willen gaan chillen bij het water, heeft het lot gelijk. Ik kom Daniel weer tegen, en krijg weer een drankje van hem. We gaan chillen bij de Dam, en om 12 uur gaan we richting huis. Het was een erg geslaagd weekend.
http://picasaweb.google.com/Asstrid85
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
